Zdarzyło wam się kiedyś prosić o sprawdzenie tożsamości zawodnika? Czy kiedykolwiek przedstawiciele drużyny przeciwnej odbierali to jako naturalną, zgodną z regulaminem rozgrywek procedurę? Śmiem twierdzić, że NIGDY!!!
Oszuści i złodzieje punktów nie wstydzą się za to, co robią, wywołują poczucie winy u przeciwnika, który obowiązujący punkt regulaminu wykorzystał. No bo jak to? Zamiast stanąć do sportowej walki, chcą wygrywać przy zielonym stoliku. Co się stało? Że kolega z wyższej ligi przyszedł nam trochę pomóc? Że starszy zawodnik zagrał w meczu orlików? Że młodzieżowiec okazał się niemłodzieżowcem? Cooo? Że nieuprawniony? Grajcie, a nie szukacie dziury w całym!
Jak to możliwe, że w meczu bierze udział podstawiony zawodnik/zawodnicy, a cała drużyna, kilkunastu ludzi toleruje to, jako coś normalnego? Jak to fajnie, tym razem się udało! Ile razy sprawdzanie tożsamości zawodników biorących udział w rozgrywkach wywołuje wściekłość krętaczy? Gdzieś zapomina się, co to są zasady fair-play i zwyczajna ludzka uczciwość.
Oszuści nie boją się odpowiedzialności, bo kara za przekręt jest symboliczna, a ryzyko, że oszustwo się wyda często niewielkie. Nawet na łamach Przeglądu Sportowego bardzo znany piłkarz oficjalnie opowiada, jak to grając w niższej lidze brał udział w kilku meczach w czasie jednego weekendu, najpierw na karcie swojej, a potem podstawionych zawodników.
Może czas zmienić zasady sprawdzania tożsamości zawodników na wzór Niemieckiego Związku Piłki Nożnej? Tam nikt nie ma do nikogo pretensji, bo obowiązuje we wszystkich ligowych meczach rutynowe sprawdzanie przez arbitra tożsamości minimum trzech losowo wybranych zawodników z każdej drużyny. Procedura trwa chwilę, a skutecznie zniechęca do kombinowania i przekrętów. Ostracyzm środowiska powoduje, że to, co u nas wielu działaczy toleruje, tam prawie się nie zdarza.
Może najwyższa pora, by normalność wprowadzić także u nas? Przecież to kosztuje tylko tyle, ile dodatkowa jedna minuta pracy sędziego.
